"Τα κατάφερα"...

Ήταν εκείνο το αδιόρατο αίσθημα πικρίας που τη συντρόφευε κάθε φορά. Μόνο που τούτη τη φορά είχε τη γεύση της αλμύρας της θάλασσας και της καλοκαιρινής μπόρας . Τα ξερά της χείλια ποθούσαν λίγο ακόμα κρασί, λίγο ακόμα από το μαγικό αυτό ποτό της αυταπάτης και των ψευδαισθήσεων. Και αυτή τη φορά είχε πέσει έξω. Είχε εκτιμήσει λάθος τα συμβεβηκότα , όπως συνήθιζε να λέει με στόμφο εκείνος . Κι όμως , πώς ήταν δυνατόν; Έξω φυσούσε και η φιγούρα του όλο και ξεμάκραινε. Τον παρακολουθούσε πίσω από το σκονισμένο τζάμι , όπως τότε που τον είχε πρωτοδεί. Έπιασε στα χέρια της το ποτήρι με το κόκκινο κρασί και το άφησε να ποτίσει τα ξεβαμμένα της χείλια. Η ζωγραφισμένη ευτυχία στο χαμόγελό της είχε εξαφανιστεί εν μια νυκτί μαζί με το κόκκινο κραγιόν της . Αυτό που είχε μείνει ήταν ένα στόμα χρωματισμένο με τα αλλοτινά χρώματα της παρελθούσης ευτυχίας , μίας πλασματικής ευτυχίας που συνέχιζε να την κρατά φυλακισμένη και παγιδευμένη στο βυθό του ψεύδους. «Με κούρασε η φιλοδοξία και η ματαιοπονία σου» ,της είχε πει. Μα τι ήξερε αυτός από φιλοδοξίες, αυτός που δεν προσπάθησε ποτέ για τίποτα , που δεν αγωνίστηκε , που περίμενε στωικά τα πάντα; Εκείνη , αντίθετα, με όπλο το θάρρος , το θράσος , τη επιμονή και τη δίψα για χρήματα και καταξίωση έκτισε τα πάντα μόνη της . Μια ολάκερη αυτοκρατορία , μια επιτυχημένη εταιρία και μία ευτυχισμένη οικογένεια . Είχε καταφέρει τα πάντα. Μόνο που κάπου εκεί στην προσπάθεια , βυθίστηκε. Εχθροί με μάσκες φίλων , ζήλια , απληστία , αλλά και η δική της πάντα άσβεστη δίψα της καταξίωσης , την έκαναν ένα άκαρδο μηχάνημα, μια μηχανή απαλλαγμένη από συναισθήματα, που δούλευε για να πετύχει αυτά που της είχαν κάποιοι ορίσει. Όσο την πολεμούσαν , τόσο προσπαθούσε . «Θα σας διαλύσω» , έλεγε . «Μία μέρα όλοι θα μιλούν για μένα». Και τελικά δεν κατάφερε τίποτα.  Το τέλος ήταν κοντά και στο νου της έφερε εκείνο το ποιήμα: «Είδα με τρόμο ξαφνικά πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι». Το κλάμα του μωρού ακούστηκε σε ολόκληρο το σπίτι και το ποτήρι του κρασιού έπεσε από τα άψυχα χέρια της.