Τρίτη 19 Μαρτίου 2013





Επιστροφή

 

Είχα μήνες να πιάσω μολύβι και χαρτί στα χέρια μου. Μήνες είχα να ακούσω τον ήχο του μολυβιού πάνω στο λείο χαρτί. Μήνες , μάλλον, είχα να αναμετρηθώ μέσα μου. Ίσως αυτή είναι η μαγεία του γραψίματος. Να σε απελευθερώνει, να σου δίνει ζωή και συνάμα να στην παίρνει. Ανάγκη βιοτική, που σε φέρνει αντιμέτωπο με όλα εκείνα που στιβάζεις στις γωνίες του μυαλού σου για κάποια άλλη στιγμή , ίσως και για ποτέ. Θέλει δύναμη να κάνεις τη δική σου αυτοκριτική.  Δύναμη και θάρρος. Μάθαμε να κρίνουμε τους άλλους, να τους κατακρίνουμε χωρίς να προσπαθούμε να καταλάβουμε τη δική τους θέση. Έτσι γίναμε. Να ξεχνάμε το δικό μας πόνο , ηδόμενοι με τον πόνο των άλλων. Και όταν αποκαμωμένοι από την εξοντωτική αυτήν προσπάθεια ψάχνουμε ένα καταφύγιο, το βρίσκουμε μέσα μας. Πόσες φορές ρωτήσαμε τον εαυτό μας πως νιώθει? Πόσες φορές αφουγκραστήκαμε το δικό μας πόνο? Πόσες φορές υποκριθήκαμε για να μείνουμε ζωντανοί? Πόσες φορές κρυφτήκαμε από τον αλάνθαστο κριτή, από τον ίδιο μας τον εαυτό? Πολλές , είναι οι απάντηση. Μας λείπει η δύναμη , το θάρρος , η υπομονή, τι? Τίποτα. Το μόνο που μας λείπει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αλλοιωθήκαμε, θα έλεγα. Ξεχάσαμε να νοιαζόμαστε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Ξεχάσαμε να νιώθουμε. Τα (συν)αισθήματα άγαρμπες λέξεις που βγαίνουν από στόματα πικρά , καχεκτικά. Οι λέξεις χάνουν το νόημα και την ουσία , άδειοι στυλοβάτες μίας κάποιας αλλοτινής επιπλαστής ευτυχίας. Και εμείς άξιοι παραστάτες των «ιδεών», κοιτάμε λαβωμένοι το κενό , περιμένοντας να βρούμε το θάρρος να αναμετρηθούμε με τις κούφιες ιδέες και τη φαυλότητα που κάποτε αυτάρεσκα ασπαστήκαμε.

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου