Ο πόθος της εκδίκησης είναι ένα από τα πιο δυνατά αισθήματα
που κατακλύζουν το ανθρώπινο σώμα. Στην αίσθηση αυτήν, ο άνθρωπος
αποθηριώνεται, ένστικτα πρωτόγονα οδηγούν τις πράξεις του και το μετατρέπουν σε
μία μηχανή με ένα και μοναδικό σκοπό, την εκδίκηση. Όλοι πλήγωθηκαν ,
πληγώνονται και θα συνεχίσουν να πληγώνονται από ανθρώπους του συμφέροντος, από
όντα χαιρέκακα , αλλά και από επαγγελματίες της προσβολής. Και τότε όλα τα
υπόλοιπα αισθήματα εκμηδενίζονται, βρίσκονται σε λήθαργο. Η επιθυμία για
εκδίκηση ποτίζει κάθε εκατοστό της ανθρώπινης ύπαρξης. Όσο μεγαλώνει ο πόθος
αυτός, τόσο ο εκδικητής μειώνει τον ίδιο του τον εαυτό, φτάνει στον πάτο. Θέλει
να καταστρέψει τον άλλον , να δείξει την ανωτερότητά του , το πόσο καλύτερος
είναι από αυτόν και δε θα σταματήσει μέχρι να τα καταφέρει. Η εποχή μας , μία
εποχή που επικροτεί το μέτριο και φαλκιδεύει το άριστο , όχι μόνο επιτρέπει ,
αλλά και καλλιεργεί τέτοια αισθήματα και σκοπούς. Όλο και πιο χαμηλά, όπως
προστάζει το σήμερα. Το «εγώ» του ανθρώπου γιγαντώνεται, ορθώνεται αμείλικτο
και επιχειρεί να υποτάξει όλα τα άλλα «εγώ». Η εξουσιομανία δεν είναι άλλωστε
αποτέλεσμα και προϊόν της εκδίκησης? Εγώ μπορώ, εγώ θα τα καταφέρω, εγώ θα δείξω
στους υπολοίπους το σωστό, εγώ θα γκρεμίσω τους άλλους , όπως αυτοί γκρεμίζουν
καθημερινά εμένα… Πνίγεσαι μέσα στον
ίδιο σου τον εαυτό, προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα δυνατό «εγώ» υποσκελίζοντας
τους άλλους και γοητευμένος από αυτή σου την ικανότητα , αψηφάς πως χρήζεσαι μέτριος
σε μία κοινωνία μετρίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου