Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Περί εκδίκησης


Ο πόθος της εκδίκησης είναι ένα από τα πιο δυνατά αισθήματα που κατακλύζουν το ανθρώπινο σώμα. Στην αίσθηση αυτήν, ο άνθρωπος αποθηριώνεται, ένστικτα πρωτόγονα οδηγούν τις πράξεις του και το μετατρέπουν σε μία μηχανή με ένα και μοναδικό σκοπό, την εκδίκηση. Όλοι πλήγωθηκαν , πληγώνονται και θα συνεχίσουν να πληγώνονται από ανθρώπους του συμφέροντος, από όντα χαιρέκακα , αλλά και από επαγγελματίες της προσβολής. Και τότε όλα τα υπόλοιπα αισθήματα εκμηδενίζονται, βρίσκονται σε λήθαργο. Η επιθυμία για εκδίκηση ποτίζει κάθε εκατοστό της ανθρώπινης ύπαρξης. Όσο μεγαλώνει ο πόθος αυτός, τόσο ο εκδικητής μειώνει τον ίδιο του τον εαυτό, φτάνει στον πάτο. Θέλει να καταστρέψει τον άλλον , να δείξει την ανωτερότητά του , το πόσο καλύτερος είναι από αυτόν και δε θα σταματήσει μέχρι να τα καταφέρει. Η εποχή μας , μία εποχή που επικροτεί το μέτριο και φαλκιδεύει το άριστο , όχι μόνο επιτρέπει , αλλά και καλλιεργεί τέτοια αισθήματα και σκοπούς. Όλο και πιο χαμηλά, όπως προστάζει το σήμερα. Το «εγώ» του ανθρώπου γιγαντώνεται, ορθώνεται αμείλικτο και επιχειρεί να υποτάξει όλα τα άλλα «εγώ». Η εξουσιομανία δεν είναι άλλωστε αποτέλεσμα και προϊόν της εκδίκησης? Εγώ μπορώ, εγώ θα τα καταφέρω, εγώ θα δείξω στους υπολοίπους το σωστό, εγώ θα γκρεμίσω τους άλλους , όπως αυτοί γκρεμίζουν καθημερινά εμένα…  Πνίγεσαι μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό, προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα δυνατό «εγώ» υποσκελίζοντας τους άλλους και γοητευμένος από αυτή σου την ικανότητα , αψηφάς πως χρήζεσαι μέτριος σε μία κοινωνία μετρίων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου